‘Revalidatie is een dynamisch vak. Een vak apart’
‘Revalidatie is een dynamisch vak. Een vak apart’

‘Revalidatie is een dynamisch vak. Een vak apart’

Sabine Noordam en Petrie Groote Haar zijn het grondig eens: revalidatie is echt een vak op zichzelf en wel een bijzonder dynamisch vak. Beiden werken binnen het organisatieonderdeel Behandeling en Revalidatie: Sabine als regieverpleegkundige in Zutphen, Petrie als senior teamverpleegkundige revalidatie in Doetinchem. ‘Maar het voelt niet als wij-zij. We doen het samen’, vinden ze.

Sabine kent Sensire al sinds 2013. ‘Tijdens mijn thuiszorg-stage zag ik dat beeldbellen al behoorlijk was ingeburgerd. Innovatie en technologie zijn thema’s waarin “oud-Sensire” vooroploopt, zie ik ook nu.’ 

Nu beter op de kaart

Beiden herinneren zich de periode van samengaan van de oorspronkelijke organisaties als een tijd van herkenning over en weer, van onderlinge versterking. Sabine: ‘Als revalidatiezorg bieden wij specifieke zorg. Wij zijn anders dan de langdurige zorg, we werken in een meer dynamische context. Soms per week zeven nieuwe opnames. In Doetinchem wekelijks twee MDO’s (MultiDisciplinair Overleg) , in Zutphen zelfs vier. We helpen revalidanten weer op een bepaald niveau te komen, zodat ze iets weer zelf kunnen. We motiveren hen, kijken vooral naar kansen en mogelijkheden. Ze verblijven relatief kort bij ons, maar lang genoeg om een band met elkaar op te bouwen.’ Petrie: ‘We werken toe naar een doel dat aansluit bij wat de revalidant belangrijk vindt. Dan begeleiden we hem naar de zorg thuis.’

Sabine en Petrie voelen zich nu meer erkend in hun vak. Sabine: ‘We staan sinds de fusie beter op de kaart. We zijn een Revalidatie-afdeling met 94 bedden.’

Plan of pragmatisch?

Sensire biedt sowieso veel mogelijkheden, ontdekte Sabine. ‘Soms heb je grootse ideeën, die zet je dan op papier. Bij de uitwerking ervan zijn er een innovatiemanager en projectleiders betrokken die jou helpen die bol wol te ontwarren zodat je beter beslagen ten ijs komt.’ Petrie verduidelijkt: ‘Zij weten wat er bijvoorbeeld eerder misliep en wat je nu anders zou kunnen doen.’

Niet voor alles hoeft een uitgebreid plan opgetuigd te worden, er is ook ruimte voor eigen initiatief. Veel kan op de meer pragmatische manier die Sabine al gewend was. Petrie: ‘Denk aan een rollatorparkeerplaats. Of een overtollige hometrainer verplaatsen van de oefenruimte naar de afdeling. Zoiets doe je gewoon. Dat schept een stimulerende omgeving.’

Ze noemt ook scholing als voordeel van de nu grotere organisatie. ‘We zijn in gemengde groepen met in totaal honderddertig van onze collega’s – verzorgenden, paramedici, artsen door elkaar - naar een scholing geriatrische revalidatiezorg geweest. Die was ook bedoeld zodat de collega’s van de drie Zutphense en twee Doetinchemse revalidatie-afdelingen elkaar beter leerden kennen.’

Geen drempels

Is de kwaliteit van de revalidatiezorg gestegen met de omvang van de organisatie? Sabine weet zeker van wel. ‘We hebben nu meer mogelijkheden.’ Petrie bevestigt: ‘Je steekt zó veel van elkaar op.’

Ook op het gebied van invallen op elkaars locatie is nu meer mogelijk. Bij roosterproblemen gaan er berichtjes van Zutphen naar Doetinchem en andersom. ‘Je laat elkaar niet spartelen, we lossen het samen op. En dat gaat gemakkelijker in zo’n grotere club’, stelt Petrie. Collega Sabine voelt meer onderlinge saamhorigheid sinds de gezamenlijke scholing. ‘Drempels ervaar ik helemaal niet tussen de oude “bloedgroepen”. Als ik iets wil weten, leg ik contact met de meest aangewezen persoon.’

Niet alleen de zorgmedewerkers weten elkaar goed te vinden, ook de lijntjes met de behandelaars zijn kort. Petrie: ‘Iedereen is laagdrempelig bereikbaar. We vragen geregeld of bijvoorbeeld de arts of de ergotherapeut even meekijkt. Je doet het met elkaar.’

Het is echt maatwerk. Je moet je aanpassen aan elke unieke revalidant."

Thuis verder revalideren

Als Petrie zegt ‘met elkaar’ bedoelt ze uitdrukkelijk ook de revalidant zelf en zijn naasten. ‘Zij zijn onderdeel van ons behandel- en revalidatieteam. We werken echt met elkaar samen aan wat de revalidant belangrijk vindt, aan zijn doelen. In de begeleiding op weg naar huis maken we de overgang zo klein mogelijk. Daarbij zetten we ook technologie in, niet alleen fysieke zorg. Zo oefenen we met iemand bijvoorbeeld het zelf bedienen van de medicijndispenser: reageert hij op het geluidssignaal? Dan brengen we de wijkverpleegkundigen op de hoogte, dat scheelt hen weer tijd.’

Sabine vindt dat beeldzorg ook een mooi hulpmiddel dat de overgang naar huis vergemakkelijkt. ‘Dan voelt iemand zich minder helemaal op zichzelf aangewezen.’ Proefverlof – eventueel met overnachting – helpt ook om de overgang te verkleinen. Dan kan een naaste bijvoorbeeld ervaren dat hijzelf wel kan helpen op de wc.

Petrie: ‘We spreken in de revalidatiezorg niet van ontslag, maar van “start revalidatie thuis”. “Thuis waar het kan, klinisch waar het moet,” is ons uitgangspunt.’ 

Mooi werk

Ook dat begeleiden naar huis maakt het werk mooi, vindt Sabine. ‘Het is echt maatwerk. Je moet je aanpassen aan elke unieke revalidant. Ik heb een voldaan gevoel als ik erin slaag iemands wat negatieve houding om heb weten te buigen naar een houding die vooropstelt wat er nog wél kan. Als ik hem kan motiveren, hem dat belangrijke duwtje op weg naar herstel kan geven.’

Geschreven door: Sabine Noordam en Petrie Groote Haar

Beiden werken binnen het organisatieonderdeel Behandeling en Revalidatie