Wijkverpleegkundige Kim: ‘Geen dag is hetzelfde’
‘Als je iemand zoekt die enthousiast is over zijn werk moet je bij mij zijn’, lacht de 26-jarige wijkverpleegkundige Kim Tijdink in Laren, team Lochem. Vijf jaar doet ze dit werk nu en nog geen dag was hetzelfde. ‘Ik weet zeker dat dit ook geldt voor de komende tien jaar.’ Binnen haar zo afwisselende functie voelt ze de vrijheid om te doen waar haar hart ligt. Zichzelf ontwikkelen en haar collega’s coachen vindt ze leuk en belangrijk.
Het mooie van de thuiszorg is dat je bij iedereen achter de voordeur komt. ‘We voeren de meest prachtige gesprekken in de meest uiteenlopende woonsituaties. We zien letterlijk alle ziektebeelden. ’s Morgens zit ik bijvoorbeeld bij een hoogbejaarde dame met dementie, een paar uur later bij een jonge moeder met borstkanker. Waar kun je je nog breder ontwikkelen als verzorgende of verpleegkundige dan in de zorg thuis? Als ik terugdenk aan mijn opleiding, heb ik daar veertig procent van het vak geleerd, de overige zestig tijdens het werk zelf.’
Waar kun je je nog breder ontwikkelen als verzorgende of verpleegkundige dan in de zorg thuis?"
Frisse blik
Een wijkverpleegkundige als Kim staat iets meer op afstand van de dagelijkse zorg dan de verzorgenden en verpleegkundigen in haar team. ‘Als iemand bij ons in zorg kom, voer ik de indicatiegesprekken. Ook als de zorg loopt, wil ik af en toe iemand even zien. Dan neem ik zo’n klant een keer over en verleen ik de zorg. Want pas dan zie je goed wat iemand werkelijk nodig heeft. Je kijkt met een frisse blik naar de situatie. Bij sommige klanten kunnen we fysieke zorgmomenten vervangen voor zorg op afstand, zoals met de medicijndispenser of via beeldzorg.’
Iedereen zorg blijven bieden
Niet alle collega’s in de thuiszorg zijn al zo ver dat ze zorgtechnologie direct een grotere rol willen geven. ‘Die vooruitstrevende visie van Sensire combineert nog niet vanzelfsprekend met sommige collega’s van een andere generatie. Ze willen iemand na een staaroperatie liever zelf blijven druppelen dan uitleggen hoe hij dat ook zelf kan. Dan moet ik echt goed uitleggen dat het niet anders kan, willen we met minder collega’s iedereen zorg kunnen blijven bieden. Dat coachen vind ik leuk, het heeft alles met goed communiceren te maken. Als ik het goed doe, help ik mijn collega’s sterker in hun schoenen te staan. Met meer houvast en zekerheid kunnen ze hun werk met meer passie doen.’
Goed communiceren en netwerken zijn ook belangrijk
Als wijkverpleegkundige is het de kunst je collega’s overal goed in mee te nemen. Dat vraagt leiderschap en goede communicatie. Kim somt op hoe het team communiceert. ‘Onderling hebben we het medewerkersportaal, “het praathuis”. We appen een op een met elkaar in een beveiligde omgeving, Siilo. In ruimer verband is er OZO-Verbindzorg: daarin versturen we bloedsuikercurves, verzenden we een wondfoto naar de arts ter beoordeling of delen we met elkaar de uitkomsten van een multidisciplinair overleg. Verder bellen en mailen we natuurlijk. En eens per zes weken hebben we een algemeen teamoverleg. We zijn nu bezig om ook in kleiner verband meer inhoudelijk te gaan overleggen, over de wat complexere casuïstiek bijvoorbeeld.
Al die communicatie vraagt afstemming met klant, mantelzorgers, huisarts, praktijkondersteuners, paramedici, casemanager dementie of bijvoorbeeld andere gespecialiseerde verpleegkundigen. Daarom is het belangrijk als wijkverpleegkundige om een netwerk op te bouwen. ‘Als je elkaars gezicht kent, bel je gemakkelijker. Pas bleek een praktijkondersteuner van een huisarts in onze gemeente ongeveer dezelfde preventieve huisbezoeken af te leggen als wij. Toen hebben we een taakverdeling afgesproken.’
Zorgen over teams
Ondanks al haar enthousiasme heeft Kim ook zorgen. ‘Soms vraag ik me af hoe we de verzorgenden en verpleegkundigen in de thuiszorg voldoende uitdaging kunnen blijven bieden richting de toekomst. Hoe behouden we ze? Ik denk dat de ingezette ontwikkeling richting langere diensten met meer ruimte zelf een deel van de tijd in te vullen een goede stap is van Sensire. Ook gaat de organisatie meer nadruk leggen op kortdurende complexe zorgvragen en preventieve gesprekken. Dit biedt voor de toekomst ook blijvende uitdaging aan onze collega's.
Landelijk is er de laatste jaren juist veel afwisseling uit de thuiszorgfuncties gehaald. Door strengere wet- en regelgeving mogen thuiszorgmedewerkers geen vaatwasser meer leegruimen en geen ontbijtje meer klaarzetten.’
Rompslomp
In haar eigen werk ergert Kim zich aan onnodige, tijdrovende administratieve rompslomp. ‘Zó inefficiënt! Dan declareer je iets per ongeluk als “verpleegkundige handeling” in plaats van als “persoonlijke verzorging” en kost het je een hoop tijd dat te corrigeren.’
Ze heeft meer wensen. ‘We hebben binnen onze organisatie denk ik te veel projectgroepen die te vaak in het niets eindigen. Dat is jammer, daarin gaat veel tijd en energie zitten. Je kunt het voorkomen als je tevoren sluitende afspraken maakt over kaders, ruimte en borging.
Kinderziektes eruit
En terwijl ze veel verwacht van zorgtechnologische hulpmiddelen zoals de medicijndispenser, zag ze graag dat die al beter zouden werken. ‘Als de apotheek overstapt op een stugger Baxterzakje, kunnen mijn collega’s nóg minstens eens per week naar een klant omdat de rol vastloopt.’
Ze merkt dat de huidige generatie klanten nog afhoudend reageert op technologie maar is hoopvoller gestemd als ze een jaar of twee verder kijkt. ‘En dan zijn de meeste kinderziektes hopelijk verleden tijd.’
Het allerlaatste stukje zorg zelf bieden
Op verpleegkundig gebied vindt Kim de palliatieve zorg misschien wel het mooiste onderdeel van de zorgverlening. ‘Dat allerlaatste stukje zorg kun je maar één keer voor iemand doen. Ik vind het belangrijk dat wij dat zelf doen en het niet overlaten aan het verpleegtechnisch team. Nee, iemand kent óns. Wij zijn soms al jaren betrokken bij deze persoon en dan willen we ook in die allerlaatste fase betrokken blijven.’
